دو روز قبل از حمله به برجهای دوقلوی نیویورک و ساختمان پنتاگون در ۱۱ سپتامبر؛ احمدشاه مسعود در ۱۸ شهریور ۱۳۸۰ میلادی (۹ سپتامبر ۲۰۰۱ میلادی) توسط خبرنگارانی دروغین که درواقع بمبگذاران انتحاری القاعده بودند در ولسوالی خواجه بهاء الدین ولایت تخار کشته شد.
او در زمان ترور ۴۸ سال داشت و رهبری جبهه نظامی موسوم به «مقاومت ملی [در برابر طالبان]» را برعهده داشت. وی پس از کشته شدن، با حکم ریاست جمهوری وقت افغانستان به عنوان یک «قهرمان ملی» لقب گرفت و روز نهم سپتامبر هم روز تعطیل عمومی اعلام شد.
در بیش از دو سالی که از سقوط کابل و بازگشت طالبان به راس قدرت در افغانستان میگذرد، این روز دیگر تجلیل نمیشود؛ اما هواداران مسعود در گوشه و کنار جهان سعی میکنند این روز را گرامی بدارند.
شیوۀ نبردهای احمد شاه مسعود تحسین بسیاری از افغانها که از درگیری بیپایان با طالبان خسته شده بودند را برمیانگیخت. او با نبوغ ویژه نظامیاش چهرهای متمایز بود، نبوغی که باعث شد پنجشیر هم در زمان اشغال خونین شوروی (۱۹۷۹-۱۹۸۹ میلادی) و هم پس از آن در رژیم اول طالبان (۱۹۹۶-۲۰۰۱) دست نخورده باقی بماند.
«دنیا به شکلی مردم [افغانستان] را فراموش کرده»
«احمد مسعود» رهبر جبهه پنجشیر و فرزند احمد شاه مسعود در پیامی به مناسبت سالروز کشته شدن رهبر جبهه مقاومت افغانستان در یک پیام ویدئویی گفت: «به همان صورت که طالبان به پیام صلح استاد شهید (برهانالدین ربانی) نه گفتند، [به] پیام صلح قهرمان ملی (احمدشاه مسعود) را نه گفتند و جنگ را ترجیح دادند، به ما هم نه گفتند و جنگ را بر ما و مردم ما تحمیل کردند؛ هیچ راهی جز مقاومت و ایستادگی باقی نمانده بود.»
رهبر جبهه پنجشیر در حالیکه پرچم افغانستان و پرچم جبهه مقاومت ملی را در کنار خود و تصاویر احمد شاه مسعود و برهانالدین ربانی را در بالای سر خود داشت در ادامه صحبتهای خود بر وحدت و همبستگی گروههای سیاسی و نظامی افغانستان تأکید کرد و گفت: «نسل جوان با درس از گذشته و با درس از دو سال گذشته، باید در کنار هم، از هر قومی، از هر مذهبی و از هر حزب و حرکتی، و از هر جبهه و فکری باید برای یک افغانستان آزاد، آباد و مستقل راهی جز اتحاد، انسجام و همکاری مشترک نداریم»
