هفتاد و هفتمین دوره جشنواره جهانی فیلم کن، شنبه شب به پایان رسید؛ با جایزه‌ای برای دانه انجیر معابد ساخته محمد رسول‌اف. در این گزارش تمامی فیلم‌های بخش مسابقه و جوایز جشنواره امسال کن را مرور می‌کنیم.
آنورا (Anora)
کارگردان: شان بیکر
داستان یک دختر جوان روس- آمریکایی که کارگر جنسی است و با پسر یک اولیگارش روس ازدواج می کند.
برنده نخل طلا
فیلم درگیر کننده‌ای درباره یک زن از طبقه تحت فشار با دنیاها و آروزهای ساده که به شکلی جذاب روایت می‌شود و تماشاگر را با خود همراه می‌کند، اما افسوس که در میانه (به ویژه زمان جست و جو برای یافتن پسر روس) بی‌جهت طولانی می‌شود و سبک و سیاق کمدی پیدا می‌کند که فیلم به آن نیازی ندارد؛ اما در نهایت با پایان درخور و درستی روبرو هستیم که می‌تواند اشک تماشاگرش را سرریز کند.
همه چیزی که به عنوان روشنایی تصور می کنیم (All We Imagine as Light)
کارگردان: پایال کاپادیا
داستان زنی پرستار در بمبئی که مدت‌هاست از شوهرش خبری ندارد.
برنده جایزه بزرگ داوران
تصویر ساده و نئورئالیستی از بمبئی که از زاویه زندگی پر رنج یک زن روایت می‌شود و حس‌های زنانه آن می‌تواند تماشاگر را با خود درگیر کند؛ داستان تنهایی زنی که می‌خواهد زنده بماند و داستان او با داستان زنی دیگر از نسل بعد پیوند می‌خورد، نسلی که می‌خواهد به سنت‌ها و عرف‌های معمول پشت پا بزند. یک فیلم زنانه تمام عیار که البته شاهکار نیست اما مشخص بود که نظر هیأت داوران زنانه امسال را به خود جلب خواهد کرد.
امیلیا پرز (Emilia Perez)
کارگردان: ژاک اودیار
یک تبهکار مکزیکی برای فرار از رقبا و دستگیری تغییر هویت می‌دهد و خودش را به یک زن بدل می‌کند.
برنده جایزه داوران و بهترین بازیگر زن برای همه بازیگرانش
داستان جذابی که ارتباطی با فیلم‌های قبلی اودیار ندارد و این فیلمساز فرانسوی در روایت دنیایی غیرفرانسوی، پرداخت متفاوتی را برمی‌گزیند که در آن، فیلم به شکل موزیکال به دنیا و جهان دیگری پیوند می‌خورد که در آن قرار است خشونت محو شود؛ کنکاش نسبتاً هوشمندانه‌ای در مفهوم خشونت و رابطه‌اش با عشق و خانواده که لایق جایزه داوران امسال بود.
دانه انجیر معابد
کارگردان: محمد رسول‌اف
ایمان مسئولیت تازه‌ای به عنوان بازپرس دادگاه انقلاب به دست می آورد، همزمان جنبش زن، زندگی، آزادی پا می‌گیرد و دو دختر او راه متفاوتی را انتخاب می‌کنند.
برنده جایزه ویژه
کنکاش تازه و بدون تعارف محمد رسول اف درباره نیروهای سرکوب جمهوری اسلامی ایران که بی‌پرواتر از پیش روایتگر شخصیت‌ها و دنیای آدم‌هایی است که خود را به حکومت فروخته‌اند و حالا در این داستان تکان‌دهنده، خشونتی را که در جهان بیرون مرتکب می‌شوند، به درون خانه و خانواده خود می‌آورند.
گراند تور (Grand Tour)
کارگردان: میگوئل گومز
در سال ۱۹۱۷ ادوارد انگلیسی در آسیای شرقی در روز ازدواجش می‌گریزد.
برنده جایزه بهترین کارگردانی
تصاویر زیبایی که به طور هوشمندانه‌ای خلق شده اند، اما در نبود روایت به جایی نمی‌رسند و کارکردی ندارند. تصاویر سیاه و سفید دنیای بصری جذابی را شکل می‌دهد، اما همه چیز با جاه‌طلبی فیلمساز برای فرار از هر نوع داستان و روایت، حاصل خسته کننده‌ای دارد و تماشاگر نمی‌داند که چرا باید فیلم را تماشا کند. جایزه این فیلم بسیاری را شوکه کرد.
انواع مهربانی ها (Kind of Kindness)
کارگردان: یورگوس لانتیموس
سه داستان مجزا درباره سرسپردگی.
برنده جایزه بهترین بازیگر مرد برای جس پلمونز
بازگشتی فرمی و روایی به فیلم‌های یونانی اولیه لانتیموس و تا حدی جدا شدن از دنیای جذاب‌تر بیچارگان، اما کماکان درباره زن (و به ویژه درباره اما استون) با دنیای غریبی از این فیلمساز متفاوت که این بار به خشونت زیادی می‌رسد.
منبع تصویر، FESTIVAL DE CANNES
جسم (The Substance)
کارگردان: کورالی فارژه
هنرپیشه زن معروفی که پا به سن گذاشته با یک برنامه غریب یک نسخه جوان از خودش تولید می‌کند.
برنده جایزه بهترین فیلمنامه
یکی از غریب‌ترین فیلم‌های سال درباره مفهوم زیبایی و بدن زن که داستان حیرت‌انگیزش را به طرز هوشمندانه‌ای پیش می‌برد و انتظارات جامعه و دنیای مردسالار از زن را به چالش می‌کشد؛ اما افسوس که در انتها به خشونتی غیر قابل تحمل می رسد که نیازی به آن ندارد.
اوه، کانادا (Oh, Canada)
کارگردان: پل شریدر
یک کارگردان شناخته شده در آخرین روز عمر خود در یک مصاحبه رازهای عشقی زندگی‌اش را روایت می‌کند.
یک فیلم کشدار و تکراری و کلیشه‌ای که مشخص نیست که پل شریدر( فیلمنامه‌نویس راننده تاکسی) چه ارتباطی با داستان و دنیای این فیلم داشته که تن به ساخت آن داده است؛ شخصیتی که بیش از آن که به خود شریدر ارتباطی داشته باشد، شبیه به اینگمار برگمان است و باز مشخص نیست که داستان‌های کلیشه‌ای عشقی این مرد چه ارتباطی به زندگی این فیلمساز برجسته سوئدی دارد.
