دیوان عالی سوئد درخواست فرجام‌خواهی حمید نوری را نپذیرفت، حکم «حبس ابد» قطعی شد

حبس ابد در کشور سوئد معادل ۲۱ سال زندان است.

حمید نوری در دفاعیاتش اعدام گسترده زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ را «ساختگی» و «جعلی» خوانده بود. مقامات ایران نیز بارها اعلام کرده‌اند او «بی‌گناه» است و دادگاه را «سیاسی» خوانده بودند.

از اعدام‌ زندانیان سیاسی در سال ‌۱۳۶۷ چه می‌دانیم؟

حمید نوری به اتهام دست داشتن در اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ محکوم شد.

در جریان اعدام‌های سال ۶۷ ظرف حدود دو ماه (مرداد و شهریور) هزاران زندانی سیاسی با «حکم» آیت‌الله خمینی، بنیان‌گذار و رهبر وقت جمهوری اسلامی اعدام و مخفیانه در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند.

بسیاری از زندانیانی که اعدام شدند، پیشتر محاکمه و به حبس‌ محکوم شده بودند و در حال سپری کردن حکم خود در زندان بودند. حتی مدت حبس برخی از زندانیانی که اعدام شدند به پایان رسیده بود و آنها همچنان زندانی بودند. در این اعدام‌ها زندانیان سیاسی مجاهد، چپ و غیر مذهبی کشته شدند.

مقام‌ها و مسئولان ایرانی جنازه هیچ‌یک از قربانیان کشتارهای فراقضایی سال ۱۳۶۷ را به خانواده‌هایشان تحویل نداده و به علاوه، در تلاش برای محو کردن هر نشانی از قربانیان، محل دفن اجساد را هم به اکثر خانواده‌ها اطلاع ندادند.

خانواده‌های کشته‌شدگان در ماه‌های اخیر بارها هشدار داده‌اند که حکومت در حال تخریب خاوران محل گوردسته‌جمعی زندانیان سیاسی اعدام‌شده است.

آیت‌الله حسینعلی منتظری قائم مقام رهبری جمهوری اسلامی در آن زمان، در جلسه‌ای با مقام‌های مسئول، این اعدام‌ها را «بزرگترین جنایت تاریخ» ایران خوانده بود.

تعداد دقیق اعدام‌شدگان هنوز مشخص نیست.

ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور ایران، متهم است که یکی از عوامل اصلی اعدام‌های سال ۶۷ بوده است.

حمید نوری کیست؟

حمید نوری که در ابتدا به عنوان پاسدار در سپاه پاسداران فعال بوده است، در سال ۱۳۶۱ درخواست کار در دادستانی داد. او متهم است که در زمان کشتارهای تابستان سال ۱۳۶۷ دستیار محمد مقیسه (ناصریان) در زندان گوهردشت بوده است.

در بیش از ۴۰ کتابی که از خاطرات و شهادت‌های زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ منتشر شده است، کمتر نام حمید نوری -با نام مستعار عباسی- مطرح شده است.

نام او به اندازه دیگر افراد مسئول در اعدام‌های سال ۶۷ مطرح نبوده است اما ردپای او را در چند اثر درباره اعدام‌های تابستان سال ۱۳۶۷ می‌توان یافت.

ایرج مصداقی، از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و از جان به‌ در بردگان اعدام‌های سال ۱۳۶۷ در جلد سوم کتاب «نه زیستن، نه مرگ» که تلفیقی از خاطرات و گزارش از زندان‌های جمهوری اسلامی است، از او یاد کرده است.

ایرج مصداقی که از شاهدان پرونده حمید نوری بوده است و نقش عمده‌ای در بازداشت او داشته است، در خاطراتش می‌نویسد: «… آن شب از اعدام رهیده بودم، بیرون که آمدم الله ستارنژاد را در راهرو دیدم. یک لحظه چشم‌بندش را بالا زد و در حال که در چشمانم می‌نگریست، گفت: اگر زنده ماندی، سلامم را به مسعود و مریم برسان! تقی داوودی نیز که رو‌به‌روی او نشسته بود، خندید و گفت: مال من را هم همین‌طور! حمید عباسی سر رسید. همگی خاموش ماندیم. امروز چند بار او را دیده بودم. در حالی که خودکاری در دستش بود، به میله‌های شوفاژ کنار راهرو می‌کشید و به تمسخر می‌گفت: عاشورای مکرر مجاهدین! ناصریان پرکارتر از همه بود. گاه و بی‌گاه می‌آمد و از افراد سوال می‌کرد: هیأت با تو برخورد کرده است یا نه؟»

زندانیان سیاسی گوهردشت و از جمله ایرج مصداقی، شهادت داده‌اند که ناصریان نام مستعار محمد مقیسه است که چند دهه بعد به ریاست شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب رسید و پس از دهه ۶۰ شمسی، بار دیگر مسئول رسیدگی به پرونده‌های شمار زیادی از فعالان سیاسی شد و شهرت یافت.