دوگانه خشونت و امنیت، مفاهیمی آشنا برای معترضان در ایران؛ مفاهیمی که هر دو بر دیوار بی‌اعتمادی دولت-ملت تکیه زده‌اند.
برای کاستن از این خشونت، گروهی از سیاسیون نزدیک به حاکمیت همچنان در برابر چشم‌های بی‌باور معترضان به ضرورت «دیدار و دلجویی» از آسیب‌دیدگان اعتراض‌های اخیر تأکید می‌کنند. در دیگر سو اما نیروهای نظامی و بازوهای رسانه‌ای دولتی و حکومتی نشسته‌اند، فریاد می‌زنند «اقتدار را قربانی انفعال نکنید».
رنگ باختن مفهوم امنیت را در نقل قول مادر کیان ۱۰ ساله یکی از قربانیان خشونت‌های دولتی اخیر خطاب به پدرش می‌توان آشکارا دید. در این نقل قول کیان در خودرو به پدرش می گوید: «به پلیس اعتماد کن و برگرد…»؛ اعتمادی که به گلوله‌باران خودرو و جان سپردن کودک خردسال ختم می‌شود.
جمهوری اسلامی از اواخر شهریور ۱۴۰۱ با بحرانی روبه‌رو شده که به باور مهدی طلعتی پژوهشگر مسائل امنیتی و استاد دانشگاه در سوئیس در گفت‌وگو با رادیو فردا «مقدسات» نظام دینی حاکم بر ایران را تا جایی زیر سؤال برده که حتی بر «استراتژی فرسایشی کردن اعتراض ها» از سوی نظام هم خط بطلانی کشیده است؛ موضوعی که به نظر می‌رسد بر درک حاکمیت از امنیت داخلی و نحوه مقابله با آن هم تأثیرگذار بوده است.
پرسش اینجاست که آیا جمهوری اسلامی توانسته است به راهبرد مشخصی در مواجه شدن با معترضان برسد؟
