پنج نکته از سخنرانی سالانه بایدن؛ از فریاد دروغگو تا «برخورد خوش» با جمهوریخواهان

و این تمام صحبت او درباره بالن بود.

خبر بزرگ دیگر سیاست خارجی در طی سال گذشته، حمله روسیه به اوکراین بود که آن هم مشمول توجه چندانی نشد. رئیس‌جمهور به سفیر اوکراین به آمریکا که در جایگاه ویژه نشسته بود خوشامد گفت و نوید حمایت ائتلاف از این کشور را داد. اما از این فرصت برای فراخوان کمک تازه‌ای به این کشور جنگ‌زده استفاده نکرد.

رئیس‌جمهور هیچ اشاره‌ای به زلزله‌های اخیر در سوریه و ترکیه – و بحران انسانی در حال وقوع در آنجا – نکرد. به جای آن تمرکز رئیس‌جمهور بیشتر بر دغدغه‌های داخلی بود.

می‌گویند آمریکایی‌ها تنها وقتی به فکر سیاست خارجی می‌افتند که سربازان آمریکایی در خارج در حال کشته شدن باشند. جو بایدن دست کم در این سخنرانی گویا این سخن را جدی گرفته است.

۲. در زمینه اقتصاد «کار را تمام کنیم»

بنا به نظرسنجی‌های افکار عمومی، آمریکایی‌ها به اقتصاد اهمیت می‌دهند. و تا حدود زیادی معتقدند که کشور دچار مشکل است. اگر اقتصاد کشور دارد بهبود پیدا می‌کند، آنها هنوز این بهبود را حس نکرده‌اند.

سخنرانی آقای بایدن تلاشی در بالاترین سطح بود برای تغییر ذهنیت آنها و با این کار تقویت بخت انتخاب مجددش.

او درباره پایین‌ترین میزان اشتغال تا کنون حرف زد. و گفت که تورم و هزینه‌های بالای انرژی، که سهم مهمی در میزان محبوبیت او در ۱۸ ماه گذشته داشته‌اند، اکنون رو به کاهش اند. و او درباره تمام راه‌هایی که دستاوردهای قانون‌گذاری او تا کنون در بهبود پایگاه صنعتی کشور اثر داشته‌اند سخن گفت.

او سپس به مضمونی همیشگی بازگشت که بارها و بارها از آن استفاده کرده بود – وقت آن است که «کار را تمام کنیم» و قانون تازه‌ای برای تقویت اقتصاد تصویب کنیم. این کار تلاشی بود برای نظر انداختن به سوی آینده و ارایه بینشی که یک رئیس‌جمهور ۸۰ ساله دیگر چه چیزی می‌تواند پیش روی آمریکایی‌ها بگذارد.

۳. بایدن سعی کرد با جمهوری‌خواهان خوش‌برخورد باشد

اما اگر قرار باشد بایدن کار را در این محیط سیاسی تمام کند، نیاز به کمک جمهوری‌خواهان دارد.

چهره تازه‌ای که در این سخنرانی سالانه پشت سر جو بایدن قرار داشت، کوین مک‌کارتی، رئیس جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان بود. و او دماسنجی نسبتاً دقیق بود از تلاش‌های آقای بایدن برای اقناع جمهوری‌خواهان به این‌که می‌توانند شریک او در تمام کردن کار باشند.

وقتی رئیس‌جمهور از دستاوردهای دوحزبی در طی دو سال نخست ریاست جمهوری‌اش حرف زد، آقای مک‌کارتی با ادب تشویق کرد و حتی گه‌گاهی تبسمی هم به لب آورد. رئیس‌جمهور به همکاری در زمینه هزینه‌های زیرساختی، سرمایه‌گذاری فناوری‌های پیشرفته در تولید ریزتراشه، کمک نظامی به اوکراین، حفاظت فدرال از ازدواج همجنس‌گرایان و اصلاحات انتخاباتی و موارد دیگر اشاره کرد.

او گفت: «خیلی اوقات به ما می‌گویند که دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان نمی‌توانند با هم کار کنند. ولی طی دو سال گذشته، ما ثابت کردیم که طعنه‌زنان و منفی‌بافان اشتباه می‌کردند.»

منفی‌بافان پیش‌بینی می‌کنند که در سال آتی کار مهمی انجام نخواهد شد چون جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها بر سر اولویت‌های سیاست‌گذاری اختلاف خواهند داشت. اما دست کم به مدت چند دقیقه، رئیس‌جمهور و رئیس مجلس خوش برخورد بودند – و ابراز امیدواری کردند که پیش‌بینی‌های منفی اشتباه باشند.

۴. او دعوایی هم راه انداخت (و هو هم شد)

اما وقتی آقای بایدن توجه‌اش را معطوف به افزایش سقف بدهی کرد، دیری نپایید که تمام اوضاع به هم ریخت.

در خصوص این موضوع، آقای بایدن و جمهوری‌خواهان مجلس بر سر اقتصاد آمریکا درگیر یک بازی رقابتی پرهزینه هستند. و رئیس‌جمهور در سخنرانی‌اش هیچ نشانه‌ای از درنگ در خود نشان نداد – و حتی مستقیم انگشت در چشم همتاهای جمهوری‌خواه‌اش فرو کرد.

آقای بایدن با اشاره به مرتبط کردن افزایش سقف بدهی با کاهش هزینه‌کرد، متذکر شد که هیچ رئیس‌جمهوری به اندازه سلف او، دونالد ترامپ، به بدهی ملی اضافه نکرده است.

جمهوری‌خواهان با هو کردن و تمسخر به این بخش واکنش نشان دادند.

او سپس کوشید که مطالبات جمهوری‌خواهان را در زمینه سقف بدهی به بعضی پیشنهادهای محافظه‌کارانه برای کاهش بیمه اجتماعی و مدیکر – برنامه‌های محبوب دولتی بازنشستگی و بیمه سلامتی – مرتبط کند.

آقای مک‌کارتی اخم کرد و جمهوری‌خواهان با خشم فریاد زدند. در انتهای سالن مجلس، مارجوری تیلور گرین عضو کنگره – که پیش‌تر با بادکنکی سفید در راهروهای کنگره راهپیمایی کرده بود – ایستاد و فریاد زد که رئیس‌جمهور «دروغگو»ست.

اوایل همان روز، گویا رئیس مجلس به همکاران جمهوری‌خواه‌اش هشدار داده بود که زبان در کام بگیرند و ادب کنگره را رعایت کنند. به نظر می‌رسد این تلاشی بیهوده بوده – و نشانی آشکار از خصومت حزبی است که در این کنگره جاری است.

۵. مهمانان مدعو لحظاتی عاطفی را آفریدند

مثل هر سخنرانی سالانه دیگری، سخنرانی آقای بایدن شامل فهرستی از پیشنهادها بود که بیشتر آنها بخت کمی برای قانون شدن دارند.

دو تا از این پیشنهادها – اصلاح پلیس و قانون تازه کنترل سلاح – را میهمانان او در جایگاه ویژه در مجلس ارایه کردند که والدین تایر نیکولز و قهرمان حادثه تیراندازی دستجمعی پارک مانتری در کالیفرنیا بودند.

او با احساس و عاطفه فراوان درباره نیاز به پیشرفت درباره این دو موضوع سخن گفت و به میهمانان‌اش برای جا انداختن موضوع اشاره کرد.

او گفت: «همه ما در مجلس باید به این وضعیت پاسخ بدهید. دیگر نمی‌توانیم به آن پشت کنیم.»

رئیس‌جمهور ضمن معرفی والدین آقای نیکولز که پس از مضروب شدن به دست پنج مامور پلیس در ممفیس جان باخته بود، از قانون‌گذاران استدعا کرد که در مورد نحوه اجرای قانون توسط پلیس تجدید نظر کنند.

رو-وان ولز مادر تایر و ناپدری او، رادنی ولز، هنگامی که آقای بایدن از آن‌ها در سخنرانی‌اش نام برد، از جای خود بلند شدند.

آقای بایدن گفت: «همان طور که بسیاری از شما شخصاً می‌دانید، هیچ واژه‌ای برای توصیف غم و اندوه از دست دادن فرزند وجود ندارد ولی تصور کنید، تصور کنید فرزندان را به دست قانون از دست داده باشید.»

اما واقعیت این است که نه اصلاح پلیس نه کنترل سلاح بخت چندانی برای موفقیت ندارند. بخت بیشتری وجود دارد که کنگره با «هزینه‌های بیهوده‌ای» که رئیس‌جمهور از آن‌ها انتقاد کرد مقابله کند، از جمله تعرفه‌های اضافی بانکی، هزینه‌های تفریحگاه‌ها و هزینه‌های صندلی خطوط هوایی.

سیاست‌مداران آمریکایی شاید نتوانند توافق کنند که چطور به خشونت پلیس و خشونت سلاح رسیدگی کنند ولی هیچ‌کس پرداخت چنین هزینه‌هایی را دوست ندارد.